Wat hield de beheersovereenkomst allemaal in, en waar verplichtte ze ons toe?

De KMDA moest àlle aangeboden dieren aanvaarden:

Andere asielen hebben de luxe dieren te kunnen weigeren maar de KMDA moest, op grond van haar overeenkomst met
de stad, àlle aangeboden dieren binnennemen. Andere asielen konden er dus gemakkelijk voor zorgen dat zij een mooi
en gezond ogend dierenbestand hebben. Zij konden ook gedragsgestoorde en dus niet-adopteerbare dieren weigeren.

Hierdoor hadden zij natuurlijk lagere euthanasiecijfers, aangezien hun dierenbestand zo geselecteerd werd dat het
gemakkelijk te herplaatsen was. De KMDA had deze luxe niet.

Zo had de KMDA te kampen met een enorme overvloed aan vechthonden, zoals de American Stafford Terriër.
Een ras, dat zeker in de buurt van een grote stad, erg in de mode is. Honden die in de mode zijn worden meestal aan-
gekocht uit “trendy” overwegingen, en niet met veel kennis van het ras. Helaas zijn nu juist Terriërs bijzonder moeilijke,
driftige en koppige honden om op te voeden en zij vragen een baas met een gedegen kennis van hondenopvoeding.
Het voorspelbare gevolg was dat ze bij bosjes in ons asiel gedumpt werden*.

Dat was de afgelopen jaren al duidelijk te zien op de foto’s van onze ter adoptie aangeboden honden. En helaas waren
de meeste wat hun opvoeding betreft grondig verknoeid.

Meestal ging het om agressiestoornissen. Vanzelfsprekend zou het onverantwoordelijk van ons zijn om ronduit gevaarlijke
honden met de mensen mee naar huis te geven.

Diegenen die niet agressief waren konden echter ook niet zo gemakkelijk geplaatst worden.

De meeste mensen willen helemaal niet met een “vechthond” over straat lopen. Men ziet dat als een smet op zijn imago.
Niet iedereen wil immers aanzien worden als de typische “macho” die een stoere hond nodig heeft om zijn uitstraling te
vervolledigen**.

Dus werd de KMDA opgescheept met een toevloed aan ofwel ronduit agressieve ofwel zeer moeilijk te plaatsen
vechthonden. Regelmatig heeft zij dit probleem aangekaart. Maar tot op heden werd er geen enkel initiatief genomen
om hier iets aan te doen. Pogingen om deze honden te ruilen met andere asielen waar ze gemakkelijker geplaatst konden
worden liepen op niets uit. Klaarblijkelijk, zeer eigenaardig trouwens, zien asielen onderling elkaar als concurrenten!?
Bizar als je bedenkt dat het geen zakelijke ondernemingen zijn, maar vzw’s, die bovendien meestal met verlies werken
en waar toch het belang van de dieren centraal zou moeten staan, eerder dan het eigen ego.

Wat de KMDA ook verplicht moest opnemen waren de gewonde dieren.

Zo kregen we in de loop der jaren op straat gedumpte honden die door auto’s overreden waren,
pupjes die in glascontainers waren gegooid, enz, enz…
Zo kwam er afgelopen jaar een poes bij ons binnen waarvan een stuk van de onderkaak was afgebroken.
De open wonde was niet verzorgd en maden tierden welig in het rottende vlees van haar hoofdje…

Ook kwam er eens een dierenarts bij ons langs om een kat binnen te brengen met een niet verzorgde gebroken heup.
En dat al 14 dagen lang niet! Zijn klanten wensten de rekening van een dergelijke dure ingreep uiteindelijk niet te
betalen. Hij zelf wou echter het risico niet nemen om de kat dan maar te euthanaseren, voor het geval deze mensen
daar achteraf over zouden klagen.

Het was niet de eerste keer dat mensen een gewond dier bij ons binnen brachten en er afstand van deden omdat ze
zelf de kosten voor het herstel of het inslapen niet wensten te betalen.

Als de mogelijkheid er was om ze te genezen dan deden we daar ook onze uiterste best voor. Helaas was deze mogelijk-
heid er niet altijd, en moesten sommigen van deze ongelukkige dieren ingeslapen worden om een einde te maken aan
hun lijden.

De kat met de afgerukte onderkaak hebben we helaas ook moeten laten inslapen.

De poes met de gebroken heup is gelukkig hersteld en haar eigenaar is haar komen terughalen, waarmee hij dus kon
genieten van de volledig gratis genezing van zijn kat.

Wat de KMDA ook moest aanvaarden waren zeer oude dieren waarvan de eigenaar, nadat ze een leven lang bij hem
hadden geleefd, geen zin had om hun euthanasie te betalen ten belope van gemiddeld 100 €.

Deze oude, zieke dieren werden bij ons afgeleverd, omdat men goed wist dat de KMDA ze dan maar, gratis, zou laten
inslapen, omdat ze niet adopteerbaar waren. Geen enkele adoptant wil immers een terminaal ziek dier dat toch binnen
korte tijd komt te overlijden.

Ook wegens mishandeling in beslag genomen dieren dienden door de KMDA te worden opgenomen en verzorgd.

We hoeven er geen tekeningentje bij te maken dat de gezondheidstoestand van deze dieren meestal heel wat te
wensen over liet. Ook hier hielpen we ze te herstellen wanneer mogelijk. Wat helaas niet altijd het geval was.

Zo kregen we onder andere eens een kleine Yorkshire Terriër binnen die door zijn eigenaar tegen de muur aangegooid
was in een woedebui, met een gebroken heup en poot als gevolg. Boomer heeft nu een nieuw en beter baasje
gevonden dat het niet nodig vindt om frustraties op hem af te reageren.

De beheersovereenkomst hield ook in dat we op verzoek van de politie en woondienst dieren moesten afhalen met
onze busjes. Soms waren dat zeer agressieve honden en moest de dierenarts mee om het dier van op afstand met
een verdovingsspuit neer te schieten.

Anderen keren werden we bijvoorbeeld verzocht een heel stel katten te vangen in een woning waar de eigenaar
blijkbaar iemand was die geen maat kende, en daar samen leefde met een stuk of 50 katten. Met als voorspelbaar
gevolg klachten van de buurt wegens overlast en daaropvolgend een ontruiming.

Verder moesten we politiehokken ter beschikking stellen, waar 24 u./24 u. door de politie dieren konden binnen-
gebracht worden. Bijvoorbeeld als de eigenaar gearresteerd werd, kwam men diens hond (trouwens meestal een
American Stafford) in het politiehok brengen***.

Ook dienden we alle verloren gelopen dieren op te vangen, tot de baas gevonden werd of, wanneer dat niet gebeurde,
er voor te zorgen dat ze een nieuw baasje vonden.

Wat kreeg de KMDA van de stad Antwerpen in ruil voor het presteren van deze diensten? 

Kort gesteld: niet veel!
Het werden “subsidies” genoemd, maar eigenlijk waren het werkingstoelagen. Puur betaling voor gepresteerde diensten.
Een betaling die trouwens niet eens de reële kost dekte.

De KMDA kreeg van de stad 40.000 €
De jaarlijkse kost voor de KMDA voor het kunnen uitvoeren van de beheersovereenkomst bedroeg echter 544 200,00 €

De uitgaven volgens de begroting 2008 van vzw KMDA:

De stedelijke “subsidie” dekte dus niet eens de kost voor voeding en medicijnen.

Bovendien bracht deze beheersovereenkomst een enorme administratieve verplichting met zich mee.

Een papierbrij die steeds maar verder werd uitgebreid en waarvan de kost uiteindelijk zelfs het bedrag van de
“subsidie” oversteeg.

Het gaat hier onder meer om hiernavolgende administratieve verplichtingen:

• Voorzien in de volledige uitbouw van een digitale networking en digitalisering van alle informatiestromen.

• Implementeren en digitaliseren van een aantal jaarcijfers (aantal opgevangen rondzwervende- (gerangschikt
  per postcode) en afstandsdieren, met inbegrip van de reden van afstand, aantal teruggegeven dieren, aantal
  geplaatste dieren, aantal geëuthanaseerde dieren, aantal dieren dat een natuurlijke dood gestorven is,
  inkomsten/uitgaven...) en het zesmaandelijks doorgeven hiervan aan de stad.

• De vzw KMDA dient jaarlijks vóór 1 juli volgende documenten, gedigitaliseerd voor te leggen aan de stad:
  de door de raad van beheer en algemene vergadering goedgekeurde begroting van het lopend jaar, werkings-
  verslag van het voorgaande jaar en financieel verslag (inclusief balans en resultatenrekening) van het voor-
  gaande jaar.

• Implementeren en digitaliseren van functie-omschrijvingsfiches voor het personeel.

• Implementeren en digitaliseren van elk dierdossier.

• Officialiseren, implementeren en digitaliseren van het opvolgingsprotocol en de verslagen van de opvolgings-
  controles.

• Opstellen en vastleggen en digitaal inputten van schriftelijk uitgewerkte vrijwilligers-contracten.

• Schriftelijke uitwerking van opleidingsprogramma’s en hygiëneprotocollen

• Verder uitwerken van de asiel website

Dit alles, rekening houdend met investeringen, personeelsprestaties, prestaties van derden en de toewijzing van
diverse algemene kosten, voor een ingeschatte totaalkost van: ±45.000 €!

Dit kwam er op neer dat de aangeboden stedelijke werkingstoelage de meerkost van de opgelegde administratieve
verplichtingen niet eens dekt. In tegendeel het voldoen aan de bijkomende administratieve verplichtingen die de
uitkering van een stedelijke werkingstoelage met zich mee zou brengen leidt tot kosten die gelijk zijn aan of zelfs
hoger liggen dan het bedrag van de toelage zelf!

De stedelijke bijdrage besloeg slechts 1/13 van de reële totale kost en droeg niet eens meer concreet bij tot de zorg
voor de dieren zelf.

Eigenlijk dachten veel mensen door het woord “subsidies” dat we een bevoorrecht cadeau kregen.
Dat het in de grond een vergiftigd geschenk was ontging het grote publiek volledig.
Want wij kregen alle ellende binnen die door dierenbeulen wordt aangericht.
En die ellende werd keer op keer tegen ons gebruikt!

Het feit op zich dat de KMDA een “subsidie” kreeg van de stad bracht haar opvallend in het vizier van een aantal
malafide dierenrechten-fanatici, die juist in de toegekende toelage een bijkomend argument vonden om een
gemanipuleerde en geörchestreerde media-rel te veroorzaken. Waarbij misbruik gemaakt wordt van het feit dat wij
ook zieke, oude en gewonde dieren moesten opnemen. Een vicieuze cirkel dus!

De bereidwilligheid van bepaalde media, e.a., om hier kritiekloos aan mee te werken kon deels verklaard worden
vanuit hun eigen politieke agenda.

Wat was het gevolg van deze beheersovereenkomst voor de KMDA

Waar andere asielen een mooi ogend dierenbestand hebben, met relatief weinig gedragsstoornissen,
zat de KMDA dikwijls “opgescheept” met oude, zieke en gewonde dieren, of ronduit agressief gestoorde dieren.

Andere asielen dienden daardoor veel minder dieren te euthanaseren. Sommigen kunnen zelfs, door deze keuze-
mogelijkheid, euthanasie vrijwel helemaal vermijden. Eenvoudigweg omdat wij het dan maar voor hen deden,
aangezien de dieren die zij weigerden bij ons terecht kwamen.

Zo is het wel gemakkelijk zich een “diervriendelijk” imago aan te meten.

Doch daar bleef het niet bij…
Het meest ingrijpende gevolg was wel dat we een gemakkelijk doelwit werden voor lastercampagnes.

De lastercampagne en haar bittere oogst:

Doordat er vele dieren in een onooglijke toestand bij de KMDA binnenkwamen werden we een dankbare prooi
voor de wraakzucht van enkele misnoegde ontslagen personeelsleden.

Op zoek naar wraak en na het uiten van duidelijke dreigementen aan het adres van Dr. E. De Belder zochten en
vonden zij een groep van elf mensen: zeven misnoegde ex-medewerkers van het asiel die in de loop der jaren
ontslagen zijn omdat zij dag en nacht de werking verziekten, aangevuld met enkele megalomane, op sensatie
beluste “dierenrechten”- activisten met een Volkert Van Der Graaf complex, die trachten hun eigenwaarde op te
krikken dankzij een populair, gevoelig en mediageniek onderwerp.

Deze laatsten startten een grootscheepse internetcampagne, zowel in binnen- als buitenland, om hun laster
zonder enige bewijsvoering en met fotomateriaal van verdacht allooi te spuwen, in de hoop een aantal klachten
te verzamelen daar ze denken de goddelijke opdracht te hebben om de ark van Noë te redden.
Via de media, protestbetogingen en afficheringen dragen ze hun gedachtengoed verder uit en via internet
trachtten ze de meer naïeve dierenliefhebbers van hun goddelijke missie te overtuigen.

En naïef is hier echt wel het juiste woord.
Wie anders gelooft blindelings dat een KMDA-pony doodgebeten werd door zogenaamd uitgebroken KMDA-honden
op grond van een foto van… jawel, ... een deken!!!!!

Wij verwonderen ons niet eens meer over het gegeven dat klaarblijkelijk sommige mensen zich niet eens af vragen
waarom dan geen foto genomen werd van de pony zelf inclusief de bijtwonden, liefst in close up!?!

Als iemand een bezoekje brengt aan de CIA, om daar z’n jas op de grond te leggen, er vervolgens naar te wijzen
met de melding dat hij zojuist Osama Bin Laden heeft doodgeschoten, en dat die onder deze jas ligt, zou deze
persoon dan ook de 50 miljoen dollar beloning krijgen, of zou er toch ergens een CIA-agent zijn die het verstand
heeft om even onder de jas te kijken? Misschien niet… dus waag uw kans!****

Een controlebezoek van FOD-inspecteurs, die nog maar eens langs kwamen naar aanleiding van de zoveelste valse
klacht bevestigde dat:

• Deze pony wegens hoge ouderdom geëuthanaseerd werd, en de afspraak daarvoor met een andere DA
  dan Dr. De Belder, reeds lang voorheen gemaakt werd (attest van Inspecteur DA An Lamberechts).

• Er geen wonde te bespeuren was op het lichaam van de pony. Wat vermoedelijk verklaart waarom de
  actievoerders het deken gefotografeerd hebben en niet de pony zelf.

Bijzonder is trouwens ook dat in het klachtenbundel de klagers klaarblijkelijk hun onderling overleg in de late nachtelijke
uurtjes gevoerd hebben, aangezien hun verhalen opmerkelijke tegenstrijdigheden vertonen.
Men krijgt diverse versies te lezen gaande van: honden die pony’s aanvallen in de ponyweide tot pony’s die honden
aanvallen in de hondenspeelweide, met gewonde honden als gevolg daarvan!?!??!

De kritiekloosheid waarmee vele mensen, die zelfs nog nooit ons asiel bezocht hadden, deze wilde indianenverhalen
slikten was zeer ontgoochelend voor de KMDA.

Sommige mensen laten zich klaarblijkelijk klakkeloos ophitsen door gruwelfoto’s en gaan er daarbij zonder meer van
uit te leven in een wereld waar achtergelaten en/of in beslag genomen dieren steeds volledig intact en zonder
verwondingen het asiel binnengebracht worden.

We hebben vastgesteld dat de mogelijkheid dat het gemakkelijk is foto’s te nemen van gewonde dieren, die wegens
mishandeling door de eigenaar in beslag genomen werden en naar het asiel gebracht worden, niet door iedereen in
overweging wordt genomen.

Wij begrijpen nu dat bepaalde mensen die foto’s zien van depressieve en gewonde vluchtelingen in een kamp klaar-
blijkelijk tot slotsom komen dat Artsen Zonder Grenzen hun werk niet doen*****.

Ook niemand die zich vragen stelde bij het kleine aantal klagers en hun onderlinge innige banden…

Het gaat om een totaal van slechts 11 klachten. Die werden verkregen na een grootscheepse lasterlijke Internet-
campagne. En dat voor een publiek toegankelijk asiel waar jaarlijks maar liefst 7000 bezoekers over de vloer komen!
Zelfs uw garagist haalt zo’n score niet!

Daarenboven was het feit dat we in deze tijden van crisis aan ons lot werden overgelaten en niemand onze
verdediging op zich nam, door bijvoorbeeld aan te geven dat onze euthanasiecijfers inderdaad hoger lagen omdat
we door de stedelijke beheersovereenkomst verplicht waren àlle dieren (oud, zwaar ziek, gewond, gedragsgestoord)
op te vangen, eveneens ontnuchterend voor de KMDA.

De oogst van deze hele lasterlijke wraakactie is dan ook bitter: zij was de laatste druppel voor de KMDA en leidde er
toe dat we uiteindelijk besloten hebben niet langer met de stad Antwerpen samen te werken.

De oogst is evenwel ook bitter voor eenieder die vlijtig aan de lastercampagne deel genomen heeft.

Zo werd de aanvoerster van de hele hetze reeds voor de Rechtbank in Kortgeding veroordeeld om met haar lasterlijke
campagne te stoppen. Deze dame wordt trouwens door de KMDA, en ook nog door andere mensen, verder vervolgd,
voor de Correctionele Rechtbank ten gronde, voor laster en eerroof en diverse andere feiten

De KMDA heeft ook de Correctionele Rechtbank gevat m.b.t. de gewezen personeelsleden die lasterlijke aantijgingen
indienden en eenieder die vlijtig mee op de megalomane, mediageile boot gesprongen is, en die kritiekloos de fatsoen-
normen via het internet verbroken heeft, met de gedachte zich hier interessant mee te maken.

De oogst was ook bitter voor bepaalde media. Hier kunnen we verwijzen naar de procedure voor de Raad Van Journalisten, dewelke de KMDA heeft aangespannen én gewonnen, tegen ATV: http://www.rvdj.be/node/51

Waarom stopt de KMDA de samenwerking met de stad Antwerpen?

Eenvoudigweg omdat we er nu dus genoeg van hadden! Het is zeker niet zo dat omwille van de lastercampagne
de stad Antwerpen zelf een ander asiel heeft aangezocht. Wel in tegendeel!

Immers het FOD heeft de klachten niet weerhouden. De enige reden voor de korte tijdelijke sluiting van het asiel
was een louter administratieve reden die niets met de beschuldigingen van dierenmishandeling te maken had.

Vervolgens vroeg de Antwerpse DierenwelzijnsAdviesraad (ADA) aan de Nederlandse Dierenbescherming om een
controlebezoek te brengen aan de KMDA.

Die kwam tot slotsom dat de stad Antwerpen gerust kon blijven samenwerken met de KMDA:

“Het is onze indruk dat de twee asielen die momenteel voor de gemeente Antwerpen gezelschapsdieren opvangen en
herhuisvesten, dit werk met overtuiging en compassie uitvoeren. In het eindadvies aan de gemeente, adviseren wij Antwerpen
om voor de opvang van haar gezelschapsdieren te blijven samenwerken met de KMDA”

Daarop ging de stad met de KMDA in onderhandeling over de vernieuwing van de beheersovereenkomst.

Een onderhandeling waarbij de KMDA uiteindelijk afhaakte.

Om de uiteindelijke weigering van de KMDA tot een verdere samenwerking te begrijpen is het belangrijk de historiek
van deze beheersovereenkomst te kennen.

Oorspronkelijk was overeengekomen dat de stad Antwerpen de exploitatiekosten van de nutsvoorzieningen volledig
op zich zou nemen. Na verloop van tijd werd daar een forfaitair bedrag op geplakt.

Het indertijd toegekende bedrag van (toen nog) 2 miljoen Belgische Frank, werd evenwel sedert 1989 nooit meer
aangepast aan de index!

Bovendien is de stad ook de haar opgenomen belofte om aan de KMDA gebouwen ter beschikking te stellen én deze
te onderhouden niet na gekomen.

De gebouwen verkommerden dus, wat uiteindelijk de KMDA verplichtte om de Bredastraat te verlaten, en met eigen
middelen de aankopen van de asielen in Antwerpen en Kontich te bekostigen. Dit voor een totale investering van maar
liefst 67 miljoen Belgische Frank.

Bij de onderhandelingen voor de vernieuwing van de beheersovereenkomst met de stad Antwerpen dit jaar, nam de stad
bovendien, eenzijdig, het initiatief om de werkingstoelagen verder te verlagen van 50.000 € naar 40.000 €.

Misschien omdat zij dacht dat na de hele hetze in de media de KMDA, al was het maar alleen om haar ten onrechte
zwaar beschadigde imago te herstellen, tegen elke voorwaarde de overeenkomst zou vernieuwen?

Gelet op de lastercampagnes waar de KMDA recent het slachtoffer van werd en tijdens dewelke we aan ons lot werden
overgelaten ook door eenieder die wist hoe de vork dan wel in de steel zat, zijn we uiteindelijk tot het besluit gekomen
dat nu een ander asiel maar eens mag proberen te dweilen met de kraan open....

Wat nu met de dieren die in geen ander asiel gewenst zijn?

We twijfelen er niet aan of dat andere asiel wel zal gevonden worden. Zeker omdat velen er geen idee van hebben wat
het uitvoeren van de beheersovereenkomst zoal concreet met zich mee brengt.

Juist het feit dat het publiek er geen benul van had, maakte het zo gemakkelijk om ons met de vinger te wijzen… niet
wetend welke prestaties we zoal moesten leveren en tegen welke lage vergoeding.

Ongetwijfeld zal dat andere asiel na een jaar ook wel begrijpen dat de toegekende “subsidie” veel te laag is.
De KMDA is er zodoende stellig van overtuigd dat de stad dan eindelijk niet anders zal kunnen dan haar vergoeding
voor geleverde diensten eens aanzienlijk de hoogte in te trekken en te indexeren, na maar liefst 20 jaar.

En of het nu de KMDA is, of een ander asiel… wat telt voor ons is dat uiteindelijk een beter budget vrij zal komen voor
de opvang van de dieren.

Als de prijs daarvoor is dat wij het verder zetten van de beheerovereenkomst met de stad Antwerpen moesten weigeren,
dan is dat maar zo.

Wij hopen alleen dat dit andere asiel nu niet het slachtoffer wordt van een lastercampagne, georganiseerd door
wraakzuchtige ontslagen werknemers en diverse mediageile lieden die menen het allemaal beter te weten.

Want de enige werkelijke oogst van hun hele haatcampagne bestaat er eenvoudigweg in dat men welwillende
asielen het leven nodeloos moeilijk maakt en dat van de dieren, zo mogelijk, nog moeilijker.

We hopen dan ook oprecht dat deze toelichting dergelijke ellende voor dat andere asiel zal vermijden.

De KMDA wil wel nog benadrukken dat zij zeker nog dieren zal opvangen ter herplaatsing.

Maar dat zij niet meer bereid is de gevolgen te dragen van andermans verregaand onverantwoordelijk gedrag.
Dit houdt in:

Dat KMDA niet meer verplicht is om, onder andere ter ontlasting van sommige andere asielen, dieren te aanvaarden
die men enkel nog kan laten inslapen.

Ook “vechthonden” zullen voortaan door de KMDA geweigerd kunnen worden, aangezien ze vrijwel niet herplaatsbaar zijn.

Ook wij willen nu eindelijk eens genieten van de mogelijkheid bepaalde dieren te weigeren om daardoor een mooi ogend,
gezond, en karakteriëel goed geaard dierenbestand aan het publiek te kunnen aanbieden, samen met het verhaal dat we
zeer zelden dieren euthanaseren.

Ook wij willen nu eindelijk eens wat rust, na alle ellende en verwijten die we over ons heen kregen omdat we opgezadeld
werden met de gevolgen van de daden van dierenbeulen allerhande.

Wij danken u voor uw begrip terzake.

Wat gaan we doen met de vrijgekomen plaats?

U moet weten dat we het afgelopen jaar alleen al meer dan 250 American Stafford Terriërs moesten opvangen.
Een aantal daarvan waren adopteerbaar, maar weinig adoptanten willen zo’n hond. Daardoor moesten deze honden
soms lange tijd in hun hok wachten op een nieuw baasje.

Nu de beheersovereenkomst met de stad door ons niet meer vernieuwd wordt, is de KMDA niet meer verplicht deze
honden op te vangen. Daardoor komt heel wat ruimte vrij voor andere plannen.

Deze winter start de KMDA dan ook met een zowel mens- als diervriendelijk project: DHARMA.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voetnoten:

*À rato van een gemiddelde van maar liefst 250 vechthonden per jaar!

** Het Rapport van de Nederlandse Commissie van Wijzen van 8 mei 2008 m.b.t. een evaluatie van de R.A.D.-regeling
(zijnde het euthanaseren van vechthonden) en diverse maatregelen m.b.t. het terugdringen van bijtincidenten, vermeldt
expliciet dat het bezit van een vechthond  zich vooral voordoet in wijken met veel overlastproblematiek en een relatief
lage sociaaleconomische status… Sommige mensen vinden het dan ook een sociaal stigma om met zo’n hond over de
straat te wandelen.

*** Het Rapport van de Nederlandse Commissie van Wijzen van 8 mei 2008 m.b.t. een evaluatie van de R.A.D.-regeling
(zijnde het euthanaseren van vechthonden) en diverse maatregelen m.b.t. het terugdringen van bijtincidenten vermeldt
ook dat meer dan de helft van de eigenaren van een bij een bijtincident betrokken vechthond (58%) een strafblad bleek
te hebben… Deze bevindingen komen overeen met die van Amerikaans onderzoek, waarin werd vastgesteld dat eigenaren
van gevaarlijke honden significant vaker waren veroordeeld voor criminele activiteiten dan eigenaren van niet-gevaarlijke
honden.

**** Immers zelfs bepaalde journalisten stelden zich niet eens deze toch wel pertinente vraag! Ook hadden zij niet de
nodige zin voor verantwoordelijkheid om het “doodgebeten pony verhaal” na te gaan bij het FOD zelf!!
http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=3p1s6cln

***** http://nieuws.nl.msn.com/opmerkelijk/article.aspx?cp-documentid=147544688